«گاردین» کدام فیلم را به عنوان نماینده فرهنگ و هنر سینمای ایران معرفی کرد؟

کدام فیلم می‌تواند به‌تنهایی نماینده‌ای برای یک ملت باشد؟ در اینجا، ۱۲ نویسنده آثار متفاوتی را کرده‌اند که به نظرشان بیش از هر فیلم دیگری فرهنگ و هنر سینمای کشورشان را به‌خوبی به نمایش می‌گذارد؛ از یک موزیکال بی‌پروا درباره کریکت تا مستندی ۹ ساعته، از درام‌های جنایی وحشتناک تا روایت‌های سبک و پرزرق و برق انتقام.

این لیست را بدون توضیحات منتقدان ارائه کرده‌ایم. تنها فیلمی که توضیحات آن را نیز برگردانده‌ایم، فیلمی است از صنایع سینمای ایران.

هند
«لاگان: روزی روزگاری در هند» (۲۰۰۱)

مکزیک
«کانوآ: خاطره‌ای شرم‌آور» (۱۹۷۶)

فرانسه
«نبرد سولفرینو» (عصر وحشت؛ ۲۰۱۳)

فیلیپین
«کاکاباکابا کا با؟» (آیا قلبت تندتر خواهد زد؟؛ ۱۹۸۰)

کنیا
«نصف عمر نایروبی» (۲۰۱۲)

آرژانتین
«قصه‌های وحشی» (۲۰۱۴)

ترکیه
«اوموت» (امید؛ ۱۹۷۰)

چین
«تای شی کو» (در غرب خطوط راه‌آهن؛ ۲۰۰۲)

نیجریه
«ساوروئوده» (زنگ‌های برنجی؛ ۱۹۹۹)

فنلاند
«دختر کارخانه کبریت‌سازی» (۱۹۹۰)

ایتالیا
«جنگ بزرگ» (۱۹۵۹)

«گاردین» کدام فیلم را نماینده فرهنگ و سینمای ایران معرفی کرده است؟

ایران
«باد ما را خواهد برد» (۱۹۹۹)

این فیلم که تحت تأثیر لحظات ناشی از مدرنیسم اسلامی و انتقادات نسبت به رسانه‌های مدرن و نگاه‌های امپریالیستی شکل گرفته، توسط عباس کیارستمی ساخته شده و روشی منحصر به فرد برای دیدن ارائه می‌دهد. یازده شخصیت اصلی فیلم هرگز در تصویر به‌طور مستقیم ظاهر نمی‌شوند و اعماق زمین یعنی غارهای تاریک روستای سیاه‌دره، آرزوهای فراموش‌شده‌ای را صدا می‌زنند که سال‌ها در پس پرده مانده‌اند. در اینجا، گیاهان به طرز عجیبی به نظر می‌رسد که خود به‌تنهایی در حال حرکت‌اند. در یک روستای دورافتاده، زمان چنان می‌گذرد که گویی دیروز، یک ماه پیش بوده و پیرمرد در آنجا عمری نزدیک به صد سال را سپری می‌کند. در هنگامی که یک فیلم‌ساز شهری و گروهش منتظر مرگ این پیرمرد هستند تا مستند خود را درباره آیین‌های تدفین محلی بسازند، جهانی خیال‌انگیز بر روی پرده ظاهر می‌شود.

کریستین کیثلی، پژوهشگر سینما، زمانی نوشت: «بسیاری از تماشاگرانی که آثار اولیه برادران لومیر را مشاهده می‌کردند، بیش از اینکه از صحنه‌های برنامه‌ریزی شده برای سرگرمی‌شان خوشنود شوند، تحت تأثیر قرار می‌گرفتند که در پس‌زمینه، برگ‌ها در اثر وزش باد به تکاپو درآمده‌اند.» این آزادی بصری برای مشاهده جاهای دیگری، دور از محدودیت‌های سینمای تجاری غرب، یکی از ویژگی‌های بارز سینمای ایران بعد از انقلاب ۱۳۵۷ است. «باد ما را خواهد برد» به ما یاد می‌دهد که چگونه باید با چشم‌های دیگری بنگریم: با شگفتی به چیزهایی نگاه کنیم که در جایی دیگر قرار دارند، فراتر از آنچه که در زندگی روزمره‌مان تجربه می‌کنیم.